reply 1988

دیگه تصمیم گرفتم تا مدتها سریال نبینم خیلی وقت گیره و ذهن رو درگیر میکنه 

اما مثل لیشتر سریالای کره ای سریال قشنگی بود با اینکه عملا فضای غمگینی نداشت اما اون واقعیتهای زندگی و تنهایی پدر مادرا بعد از بزرگ شدن بچه ها و  ازدواجشون اخرش رو ناخوداگاه غمگین میکرد 

داستان چند همسایه که بچه های همسن و سال داشتن و به سن ۱۷-۱۸ رسیده بودن و مشکلاتی که یک نوجوان تو اون دوران داره رو نشون میداد

 

جالب بود که یکی از خانواده ها که یکباره پولدار شده بود اصلا خودشو گم نکرده و به بقیه خیلی کمک میکرد و تقریبا وزنه ی اصلی اون محله بود 

قشنگیش به این بود که تا قسمتای اخر نمیشد حدس زد که دختر نقش اول ( دوک سون ) با کی ازدواج میکنه و کلی حرص میداد ادم رو 

یه جورایی میخواست نشون بده که دانشگاه همه چی نیست و در اخر سریال اونایی که نرفتن دانشگاه عملا موفقتر و مشهورتر از بقیه شدن 

و باز مثل خیلی از موضوعات فیلما و سریالای دیگه ابراز علاقه نکردن در زمان مناسب چه با کسی که دوستش دارن چه با پدر و مادر و بچه 

ازین نظر کره ای ها هم مثل ایرانیا هستن